stories out of life .(.Διηγήματα).γράφει η Ντόρα Μανατάκη....

   ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ             Κάθε χρόνο στην καρδιά της Άνοιξης γιορτάζει η πιο μεγάλη μέρα της χριστιανοσύνης , το Άγιο Πάσχα. Η γιορτή της αγάπης , των άπειρων συναισθημάτων που γεμίζουν κάθε ψυχή, γιορτή πολύχρωμη μιας και η φύση βρίσκεται σε οργασμό και χιλιάδες λουλούδια ανθίζουν χαρίζοντας το μεθυστικό τους άρωμα . Η μέρα μεγαλώνει και ο ουρανός καθαρός γαλάζιος και ξάστερος  σε  γεμίζει χαρά , αισιοδοξία  και τάσεις φυγής προς την ελληνική ύπαιθρο.              Πάντα ήθελα να ζήσω ένα Πάσχα στο χωριό. Πάντα ζήλευα τις διηγήσεις των φίλων μου που αυτές τις ημέρες έφευγαν για τα χωριά τους να περάσουν άλλοι με τους παππούδες τους, άλλοι με τους συγγενείς τους το Πάσχα και η φαντασία μου έφτιαχνε χιλιάδες όμορφες εικόνες . Είχα βλέπετε την ατυχία να είμαι ένα παιδί της πόλης, από γονείς πρωτευουσιάνους .             Κάποια χρονιά θυμάμαι οι γονείς μου αποφάσισαν, κατόπιν προσκλήσεως , να περάσουμε το Πάσχα με κάτι φίλους στο χωριό τους . Τι χαρά! Σκεφτό

Με το γέρικο, τρεμάμενο χέρι της σκούπισε το θαμπό τζάμι. Το κρύο έξω ήταν τσουχτερό. Ήταν μια από τις ελάχιστες χρονιές που στο νησί είχε πέσει τόσο πυκνό χιόνι. Άφησε το βλέμμα της να αγναντέψει την αγριεμένη θάλασσα που απλωνόταν κάτω, κοιτώντας τα καΐκια, που σαν καρυδότσουφλα τα πήγαιναν πέρα δώθε τα αφρισμένα κύματα.. Πόσο είχε αγαπήσει αυτή τη θάλασσα…. Πόσα όνειρά της δεν είχε αφήσει να τα πάρει στην πλατιά αγκαλιά της, και να τα ταξιδέψει μακριά εκεί που έφτανε η φαντασία της , στα μέρη που άκουγε να διηγούνται οι ναυτικοί του νησιού της, τα πολύχρωμα , με τις μαύρες καλλονές, με τα τεράστια στρείδια που μέσα τους έκρυβαν τα ξακουστά μαργαριτάρια, ακόμα και για πειρατές είχε ακούσει ,για άγριους κουρσάρους που άρπαζαν τα πλοία και το βιός των καπεταναίων. Για τεράστιες φάλαινες ,που μπορούσαν να καταπιούν ολόκληρες βάρκες. Όλα αυτά, την έκαναν να λαχταράει να γίνει καπετάνισσα, να φτάσει στα πέρατα του κόσμου. Η Κούλα, το Κουλιώ όπως την φώναζαν ήταν το ενδέκατο από

Favorite  Chanel          Με λένε Πέγκυ,  η ζωή μου κυλάει αδιάφορα.  Η μία ημέρα διαδέχεται την άλλη χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς κάτι το ξεχωριστό, χωρίς αλατοπίπερο βρε αδερφέ…   Όπως κάθε βράδυ έτσι και σήμερα πήρα τα πατατάκια μου, ένα μπουκάλι κόκα κόλα, φόρεσα πιζάμες, γυαλάκια και στρογγυλοκάθισα μπροστά στην τηλεόραση. Έκανα ζάππινγκ για κάποιο κανάλι με ενδιαφέρον. Σταμάτησα  σε μια διαφήμιση του  Favorite  Chanel   ‘’ Αν είσθε από 95 μέχρι 120 κιλά δηλώστε συμμετοχή για να λάβετε μέρος στο παιχνίδι της χρονιάς τηλ.654…..’’   Κοίταξα τον αγαπημένο μου σκύλο που ήταν ξαπλωμένος δίπλα μου και περίμενε να καταβροχθίσουμε μαζί την σακούλα με τα τσιπς, και χτύπησα με τα χέρια μου παλαμάκια.   ‘’ Νάτο!!! Αυτό είναι το αλατοπίπερο!!!. Τα κιλά τα είχα, και επιπλέον τη μοναξιά.   ‘’ Αυτό το παιχνίδι είναι για μένα’’ σκέφτηκα.   Αμέσως σήκωσα το τηλέφωνο και χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα τον αριθμό. Κάποια γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής με ρώτησε πως με λένε,

            Η Αλέκα είναι μια δίμετρη κουκλάρα που κουβαλάει όλα τα κόμπλεξ των όμορφων γυναικών. Ξέρει πως όλοι την θαυμάζουν, το εκμεταλεύεται, κάνει τα νάζια της, έχει τις απαιτήσεις της, όπου της περνάει και γενικώς είναι ένα βασανιστικό άτομο, προπαντός για την οικογενειά της.           Ειχε παντρευτεί με τον Θανασάκη, ανθοπώλη το επάγγελμα, γλυκομίλητος και ανεκτικός με Ιώβια υπομονή αλλιώς δεν θα άντεχε την απαιτητική Αλέκα που της έχει και τρομερή αδυναμια. Κάθε επιθυμία της ήταν διαταγή. Σκοτωνόταν να την εκτελέση.           Η Αλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια επαρχιακή πόλη. Δεν είχε και μεγάλη έφεση στα γράμματα, η μόδα και η βόλτα ήταν οι αδυναμίεςτης. Κουτσά στραβά τέλειωσε το γυμνάσιο, και για λύκειο ούτε κουβέντα. Ήθελε να ανοίξη τα φτερά της για την πρωτεύουσα. Ηθελε να μπει στα κοσμικά σαλόνια, να κάνει την μεγάλη ζωή. Νόμιζε οτι τα προσόντα που διέθεται ήταν αρκετά. Το καλλίγραμμο σώμα της, τα λεπτά μακρυά της πόδια, το άψογο προσωπό της και το κατάξανθο μα