stories out of life .(.Διηγήματα).γράφει η Ντόρα Μανατάκη....

        Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ             Παραμονή Χριστουγέννων 1941 Η Ζωή καθισμένη στο μικρό σιδερένιο ντιβάνι του δωματίου, προσπαθούσε να μπαλώσει  κάτι κάλτσες του αδελφού της. Ήταν ένα όμορφο κορίτσι δεκάξι χρονών,, άπειρο, άβγαλτο, δειλό, ούτε καν σχηματισμένο ακόμη. Και αύριο, ανήμερα της γιορτής των Χριστουγέννων θα γινόταν ο γάμος της. Το προσωπάκι της ήταν ανέκφραστο. Καμία χαρά  δεν ζωγραφίζονταν στα δυο μεγάλα καστανά μάτια της.  Η απόφαση ήταν των γονιών της.  Ο γαμπρός κάμποσα χρονάκια μεγαλύτερός της,, ωραίο παλικάρι, μα στην καρδιά της Ζωής δεν έλεγε τίποτα. Η πείνα της κατοχής, θέριζε την Αθήνα, τον Πειραιά και τα προάστια.  Δύο τρείς βδομάδες τώρα είχε φτάσει   και στην δική τους την πόρτα. Λίγο ρύζι και ελάχιστο αλεύρι ήταν τα τελευταία τους τρόφιμα. Και αυτά τα είχαν εξασφαλίσει πουλώντας την ραπτομηχανή της μάνας της. Ο κυρ-Παντελής, ο πατέρας της, ένοιωθε απελπισμένος όταν γυρνώντας στο σπίτι,  έβλεπε τα μάτια των παιδιών του καρφωμένα στα άδεια του χέρια

ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ……. Πάντα όταν πλησιάζουν οι γιορτινές ημέρες όλοι μας κάνουμε μια αναδρομή στις αναμνήσεις μας. Συνήθως αυτό είναι προνόμιο των μεγαλυτέρων που έχουν ζήσει περισσότερα χρόνια άλλοτε καλά, όμορφα, άλλοτε δύσκολα ανάλογα με την εποχή. Είναι παραμονές Χριστουγέννων οι ετοιμασίες στο σπίτι έχουν ξεκινήσει. Η γιαγιά μαζί με την μητέρα έχουν από μέρες βαλθεί να φτιάχνουν μυρωδάτα μελομακάρονα και λαχταριστούς κουραμπιέδες με φρέσκο βούτυρο που μοσχοβολούσε όλη η γειτονιά. Οι λαμαρίνες πηγαινοέρχονταν στο φούρνο. Στο σαλόνι του σπιτιού είχε πάρει θέση σαν νυφούλα στολισμένη το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα λαμπιόνια, πολύχρωμα, να αναβοσβήνουν και να κάνουν τις ασημένιες μπάλες του να λάμπουν σαν αστέρια φωτεινά. Κάτω στην βάση του ακουμπισμένα κουτιά με γυαλιστερό περιτύλιγμα και τεράστιους φιόγκους. Τα δώρα για όλη την οικογένεια. Αύριο ξημέρωνε παραμονή μαζί με την μικρότερη αδερφή μου, είχαμε ετοιμάσει τα τρίγωνά μας. Θα ξυπνούσαμε πρωί -πρωί